Volgens mij is iedere moeder moe. Echt, elke moeder. Laatst zei een vriendin: “Ik ben zo moe, maar dan anders dan gewoon moe.” En ik snapte haar meteen. Als moeder leef je in een fase waarin je altijd wel een beetje moe bent. Moe van de was, moe van weinig slaap, moe van de zeurende kinderen, moe van politieagent spelen. Maar soms zijn er die fases… waarin je de seconden van de klok bijna kunt wegkijken. Waarin het middagslaapje van je kind het hoogtepunt van je dag is – omdat jij dan ook even mag liggen. Ik denk dat alle moeders dit kennen.

Het verschil tussen leeg en leven

Nu zit ik voor het eerst in lange tijd in een fase waarin ik me weer energiek voel. En wauw – wat een verschil. Ik stort niet meer in om 12 uur, ik zie de dag zonniger in, ik voel dat het leven weer een beetje stroomt.

En gek genoeg: pas nu ik me goed voel, besef ik hoe slecht ik me voelde. Mijn dochtertje slaapt sinds kort door. En dan bedoel ik niet van 19-7 klokje rond. Maar gewoon niet 3x per nacht eruit..

Maandenlang kon ik ’s avonds de hond niet eens uitlaten. Mijn man deed dat, en ik voelde me daar zó schuldig over. Ik noemde mezelf lui, een aansteller, zwak. Terwijl ik gewoon op was. En nu? Nu ga ik zó de straat op met de hond. Geen probleem. Zelfs lekker.

 Wees zacht voor jezelf

Waarom zijn we zo hard voor onszelf als we het zwaar hebben? Waarom fluisteren we niet wat liever, in plaats van te schreeuwen in ons hoofd?

Dit is wat ik heb geleerd:

Als je het even niet trekt, is dat oké.

Als je lichaam moe is, luister.

Als je grenzen voelt, eer ze.

Lief zijn voor jezelf is niet egoïstisch. Het is noodzakelijk. Je hoeft geen perfecte moeder te zijn, je mag gewoon een mens zijn. Moe soms. En op andere dagen: weer vol licht.